วันเสาร์ที่ 27 ธันวาคม พ.ศ. 2551

น้ำตาฟ้า

น้ำตาฟ้า : สามโทน
เขาบอกว่าฟ้าร้องไห้ออกมาเป็นน้ำฝน
อยากรู้นักฟ้าที่เบื้องบนต้องมาร้องไห้เพราะใคร
หรือฟ้าสงสารคนอย่างฉันถูกหลอกเรื่อยไป
ถูกเขาลวงเขาล้วงหัวใจเอาไปต้มยำทำแกง
ฝนฟ้ากระหน่ำเสียงฟ้าคำรามดูน่ากลัว
น้ำตาฟ้าหลั่งมารดตัว รดหัวใจฉันจนชา
ฉันคนผิดหวังมีเคราะห์กรรมไร้วาสนา
เขาเลยไม่รักไม่ยอดพูดจา หลอกลวงให้ฉันต้องตรม
ฉันมันคนซื่อไม่เคยฝึกปรือในเรื่องความรัก
เพิ่งเคยได้รู้ เพิ่งเคยได้ลอง เพิ่งเคยรู้จัก
สุดท้ายต้องมาอกหัก ไม่รู้จะดามยังไง
เขาบอกว่าฟ้าร้องไห้ออกมาให้ฉัน
ฟ้าสงสารและคงผิดหวังที่ชักนำให้ฉันพบเธอ
น้ำตาที่ไหลจากความตั้งใจไม่ได้พลั้งเผลอ
ชาตินี้เข็ดแล้วนะเออ ไม่อยากเจอหน้าเธออีกเลย
เมื่อวันศุกร์ฝนตกครับ คิดว่าหลายๆที่คงตกเหมือนกัน พอดีเป็นวันที่ผมย้ายของจากหอกลับบ้านเหมือนกันครับ ตอนกลับจะไปนอนที่ที่ทำงาน ฝนก็ตก ทำให้นึกถึงเพลงนี้ขึ้นมาเลยครับ เป็นเพลงเก่าของสามโทน เด็กน้องหลายคนคงไม่รู้จักแล้วหละครับ แต่คนที่ร้องยังคงเจอเขาได้บ่อยๆในโทรทัศน์ครับ แต่แกไม่ได้ร้องเพลงแล้วหละ แต่เป็นพิธีกรหลายรายการเลยหละครับ เขาคือ คุณธงชัย ประสงค์สันติ ผลงานที่เห็นแกปัจจุบันก็คือพิธีกรรายการคุณพระช่วย
เพลงนี้นับว่าเป็นเพลงอมตะเพลงหนึ่งเลยครับ ที่มีการนำมาเปิดมาร้องใหม่จนถึงทุกวันนี้ มันเป็นเพลงเศร้าของคนซื่อ และฤดูฝนนะครับ
วันที่เก็บของจากหอตอนเก็บก็รู้สึกเศร้าๆเหงาๆอยู่เหมือนกัน เพราะห้องๆนี้เป็นห้องที่อยู่มาเกือบสี่ปีแล้วครับ เป็นห้องแห่งความทรงจำ แม้จะเป็นห้องแคบๆแต่ก็บรรจุความทรงจำได้มากมายจริงๆครับ บางเรื่องเวลามันก็ทำให้เราลืมๆไปบ้าง แต่พอถึงเวลาที่จะจากมันไปจริงๆ ก็เหมือนเราได้ไปรื้อให้ความทรงจำเหล่านั้นมั้นฟุ้งกระจายออกมาให้เรานึกถึงมันจนน้ำตาไหลออกมาไม่หยุดเลยทีเดียวครับ จะว่าไปแล้วห้องนี้ผมก็ย้ายมาอยู่เพราะคนคนหนึ่งครับ เป็นคนที่สร้างทั้งความทรงจำที่ดีที่สุด และแย่ที่สุดให้กับผม แม้จนถึงวันนี้ไอ้ความรู้สึกโกรธ เกลียด เคียดแค้นอะไรก็คงหายไปหมดแล้ว เหลือก็แต่ความคิดถึงจากใจจริง...
คนคนหนึ่งคนนี้ที่ทำให้ผมยอมเป็นคนเลวที่แย่งคนที่รักจากคนอื่นมาอยู่ข้างๆ แม้จะไม่ใช่ในฐานะแฟน(เพราะเราไม่ได้เรียกกันแบบนั้น) จริงๆเราอาจแค่เป็น "คนเหงาที่ไม่มีใครสองคนที่มาอยู่ด้วยกัน" อย่างที่คุณบอกก็ได้นะ แต่จนถึงวันนี้คนคนนี้ก็ลืมคุณไม่ได้จริงสักที ตลกดีนะได้แต่มาบ่นให้คนอื่นฟังโดยที่ไม่กล้าจะบอกกับคุณโดยตรงด้วยซ้ำ ก็ได้แต่หวังว่าตอนนี้คุณคงมีความสุขดีกับคนที่คุณเลือกนะครับ อยากจะเกลียดคุณสองคนนะ แต่เกลียดคุณไม่ลงจริงสักที แต่เกลียดมันมากที่พาคุณไป และเกลียดตัวเองที่ดีไม่พอสำหรับให้คุณรัก รึอาจเป็นเพราะเวรกรรมที่ได้แย่งคุณมาจากคนอื่นก่อนก็ได้ อย่างว่าละคนเลวก็สมควรได้รับผลกรรมของมันตามที่ทำมา คุณอาจเคยกลัวผมจะไปทำร้ายอย่างที่เขาใส่ร้ายผมไว้ แต่ให้ตายเถอะ คุณเชื่อจริงๆเหรอว่าผมจะทำร้ายคุณได้สักนิดหนึ่ง ต่อให้ผมตายไปแล้วเกิดใหม่ผมก็ไม่มีวันทำกับคนที่ผมรักที่สุดหรอกครับคนดี
ว่าไปไกลเลยเราจะว่าเรื่องฝนไปไหนก็ไม่รู้ แต่มันก็ดูเข้ากับเพลงนี้ดีครับ อยากให้เธอคนนั้นได้รู้บ้างจังว่าผมยังไม่เคยลืมเธอ ขออย่าให้เธอต้องเสียใจเลย สาธุ แต่อยากให้เขาคนนั้นมันเสียใจมากจัง 555 ขออภัยครับไม่ใช่คนดีขนาดจะให้อภัยคนอื่นได้หรอกครับ ผมให้อภัยคนที่ผมรักเท่านั้น คนอื่นไม่เกี่ยว
คงไม่มีใครรู้เรื่องนี้หรอกครับ เพราะเราคบกันแบบแอบๆมากๆ (สำหรับคนที่รู้จักเราสองคนน่ะนะ) ขนาดไปงานเดียวกันยังทำเป็นไม่รู้จักกันเลย ขำๆดีเหมือนกัน และสุดท้ายเราก็จากกันโดยไม่มีคนที่รู้จักเรารู้สักนิด เป็นการแอบคบกันที่สมบูรณ์แบบที่สุด หกปีที่รู้จักกันมา สามปีที่ได้ใกล้ชิดกัน เริ่มต้นและหายไปเหมือนอากาศธาตุสำหรับคนอื่น และอาจจะสำหรับคุณด้วย เพราะมันคงมากองรวมที่ผมคนเดียวแล้ว จนวันนี้ก็ยังเก็บกวาดความทรงจำไม่หมดไม่สิ้น และคงไม่อาจหมดไปจนชั่วชีวิต ไม่รู้คุณจะรู้ไหมนะ
อย่างน้อยก็คงมีฟ้ารู้มั้ง เพราะวันที่เราเศร้า ฟ้าก็ร้องไห้เป็นเพื่อนเราด้วยนี่นะ คิดว่าตัวผมเองเป็นคนโชคดีนะ เพราะทุกครั้งที่เศร้ามากๆ ก็มักจะเป็นวันที่เศร้ามากๆเสมอ อย่างน้อยไม่เหลือใครไม่เหลืออะไร ก็เหลือฟ้าที่รู้และร้องไห้ร่วมกัน ขอบคุณฟ้าที่ยังมีแก่ใจปลอบคนเลวๆนะครับ กราบขอบพระคุณจริงๆ (วนกลับมาทีฝนจนได้นะ .....

วันอังคารที่ 23 ธันวาคม พ.ศ. 2551

ทำบล็อกไว้ก็ไม่ได้มีโอกาสเขียนสักที
ก็เลยเข้ามาเขียนเป็นปฐมฤกษ์กันสักหน่อย
ตั้งใจไว้ว่าบล็อกนี้จะเขียนเรื่องเกี่ยวกัยตัวเอง
แบบบันทึกอะไรแบบนี้
ก็น่าจะดีเหมือนกัน
ต่อไปเผื่อแก่ๆไปจะได้กลับมานึกทบทวนได้ว่า
ตอนนี้เวลานี้เราทำอะไรคิดอะไรอยู่
อยากรู้เหมือนกันว่าความคิดเราตอนนี้
กับในอนาตตข้างหน้า
มันจะเหมือนหรือแตกต่างกันอย่างไร
คงมีความทรงจำมากมายให้เราได้บันทึก
ทึ่จริงก็อยากเขียนมาก่อนหน้านี้แล้วหละนะ
แต่บางเรื่องราวคิดแล้วคิดอีก
ก็ไม่แน่ใจว่าควรจะเขียนลงไปหรือเปล่า
เพราะบางเรื่องมันก็มีผลกระทบกับบางคน
หรือหลายๆคนได้
แต่อย่างว่าหละ
ความลับมันไม่มีในโลก
เรื่องของคนอื่นน่ะเราคงลืมมันไปได้
แต่เรื่องของตัวเราเองเราจะลืมมันได้อย่างไร


รูปเราเองครับผ้ม
คงดูไม่น่าหวาดกลัวเท่าไร 555
แต่รูปนี้นานหลายปีมาแล้วนะ
ตอนนี้ยังผอมอยู่เลย
ตอนนี้น้ำหนักขึ้เยอะจัง
กลับบ้านคงต้องทำงานให้เยอะๆ
จะได้กลับมาผอมๆเหมือนเดิม 555